In opdracht werken is me altijd al slecht afgegaan. Het is voor mij als naar het toilet gestuurd worden zonder dat ik moet. Is het omdat ik in mijn kinderjaren niet eens mocht ademen en kauwen zoals ik deed of omdat ik eigenzinnig geboren ben? Ik zal het nooit weten. Eén ding staat vast: Ik …
Category Archives: Leon Spilliaert
Deadline
Er was eens een schrijver zonder inspiratie en met een deadline. Elf woorden had hij nog maar geschreven en zijn inzending moest ten laatste vandaag af zijn of het was te laat. Zijn laptop maakte al de hele tijd een irritant zoemend geluid en de tekstverwerker bleef hem maar quasi leeg aankijken. Buiten kwetterden de …
Ik voel mij bewolkt
Melopee Melopee Melopee. Hoe gaat het ook alweer? Hoe gaat het ook alweer? Ik ben het vergeten. Ik vergeet zoveel de laatste tijd. 3:00 Klokslag 3:00 Ik ben wakker. Weeral. Weeral wakker. Die eindeloze nacht die voor mij ligt. Het overvalt mij. Ik ben bang en ik vergeet te ademen. Positief blijven, positief blijven. Wat …
Een lege schaal
Het kost me aanzienlijk veel tijd om met de aanwijzingen van mijn gastvrouw in de hand het pension te vinden. Goed bedoeld heeft ze me in detail een route uitgelegd. Ik heb het gevoel dat ik half Oostende doorkruis. Met mijn schildersspullen was een taxi een betere optie, maar dit tripje naar Oostende is al …
Zondag aan zee
Oostende 1967 Ik ben zeven jaar. Elk weekend rijden we langs de oude baan naar Oostende. Ma, pa en ik. Als ik sjans heb mag Laura mee. Ik heb haar Laura genoemd naar de zon. Mijn mama, een echte ‘Ostensche’, riep altijd als de zon uit de wolken tevoorschijn kwam ‘Zie,… Laura is daar!’ Vandaar dat …
In wiens duisternis schijnt uw licht?
De late liefhebber Ik ben de enige bezoeker. Lang nadat ik de eerste van een reeks helverlichte ruimtes ben binnengeslenterd, verschijnt nog een late liefhebber ten tonele die gelukkig snel om de dichtstbijzijnde hoek verdwijnt. Een vrouw, zo te horen. Het scherpe tikken van haar naaldhakken sterft uit in de verte van een aanpalende zaal. Ver …
Vervallen stad
Het is valavond, de schemering staat op het punt om door te breken. Nog even en de laatste zonnestralen verdwijnen achter de hoogbouw op de zeedijk. Ik zet mijn zwembril goed en spring van de zijkant het basin in. Met een zachte plons verdwijn ik in het water en zet alle gedachten, voor even toch, …
Een man uit de zee
‘Je mag me alles vertellen’, zei Elise toen Emma snikte dat ze beter haar gevoel had gevolgd. Hoe dikwijls kwam je zo iemand tegen? ‘Wat is er dan precies gebeurd?’, vroeg Elise terwijl ze opnieuw zei dat Emma haar altijd alles kon vertellen: ‘We zijn toch de beste vrienden?’ Uiteraard waren ze de beste vrienden. …
Tantes in de Oostendse zomer van 1936
We noemden haar altijd tante Laura, zij was eigenlijk Germaines tante maar ze sprak zo vaak over haar dat we ook maar tante zeiden. Vaak sprak ze alleen het woord tante uit en we wisten over wie het ging. Laura was de jongste zus van Lucie uit Koekelare en was al heel jong gaan ‘dienen’ in …
De pareldragers
Vrijdag. Geen mobieltje, geen internet. Eindelijk verlost van de wereld die over de vloer komt. Het schemert als ik in Oostende uit de trein stap. Met een mengeling aan gevoelens doorkruis ik de straten van mijn jeugd. Ik denk aan Lena. Wat zijn onze raakpunten? Mij trekken het mystieke en het onbereikbare aan, zij is saai. …
Oostende in verhalen 