Exploding Warheads

Waren we zenuwachtig die woensdag, die bewuste 22 december 1976? Dat zou te zacht uitgedrukt zijn, we waren al dagen van tevoren bloednerveus. Jurian, de cafébaas van De Tram, had een dag of tien tevoren een 20-tal affiches laten maken, simpel maar duidelijk:

 Café De Tram
presenteert

EXPLODING WARHEADS
PUNK sensatie uit ons eigen Oostende!

woensdag 22 december – 17u
Inkom: 49 Bef

We waren ze zelf gaan rondhangen, in de muziekcafé’s en platenwinkels. Overal verzekerden mensen ons dat er plaats tekort zou zijn. Wij twijfelden. We mochten dan aan de toog van de Sloopy al enige faam opgebouwd hebben, eigenlijk kende niemand ons en onze muziek en de inkom was niet gratis.

Het café was vrij smal, maar lang. Achteraan stond een podium en daar pasten we nét op. Twee broers – die we kenden van zien – zouden zorgen voor de geluidsversterking. Ik snapte niet waarom – we gingen toch luid genoeg – maar ze legden uit waarom. Blijkbaar dragen lage tonen (zoals mijn basgitaar) veel verder dan hoge tonen (zoals een stem en de hoge noten van een gitaar). Zonder extra geluidsversterking zou het publiek achterin het café een brij van geluid horen waarin onze nummers zouden verzuipen. Dus gingen ze aan de slag met allerhande materiaal en plaatsten micro’s voor, tussen en boven de drum en voor de gitaarversterkers. Links en rechts kwamen gigantische boxen en statieven waar gekleurde spots aan kwamen. Voor het podium, naar ons gericht, kwamen ook nog eens een paar – kleinere – boxen. ‘Monitors’, volgens de broers, zo horen jullie de zang en de gitaar ook. De enige die niet versterkt werd was ik. ‘Jouw basgitaar gaat zo al luid genoeg om overal gehoord te worden’ verzekerden ze me. ‘Oh, ok, no problem’.

‘Ok, gasten, soundcheck!’ De oudste van de broers keek naar ons, wij keken naar elkaar. ‘Huh?’ Het wou zeggen dat elk instrument apart iets moest spelen, wat de broers de gelegenheid gaf het volume in de boxen te regelen. We deden het. ‘Ok, en nu allemaal samen.’ We deden een blues schemaatje. We klonken nog slechter dan onze eerste poging samen, in Het Hol, boven de Sloopy, nu bijna een jaar geleden. De broers keken eens bedenkelijk naar elkaar, en wij, we konden wel door de grond zakken.

Het werd vier uur. Er waren hoop en al vijftien mensen in De Tram, waaronder een gast uit Antwerpen, hij vertelde dat zijn naam Ludo was en dat hij zelf ook in een punk groep speelde, The Kids. Ik hoorde het maar half, we begonnen meer en meer op panikerende, naar adem happende vissen op het droge te lijken. ‘Allright, hup, naar boven gasten.’ Het was Inge, mijn lief – mijn alles – die redding bracht. Boven was er een muffe kamer die dienst deed als ‘artiestenruimte’. Backstage heette zoiets. ‘Luister!’ Ze stond voor ons, armen in de zijde, de ogen fel, zoals ze dat zo goed kon. ‘Dit is jùllie moment, jullie gaan – zo meteen en hièr – bewijzen wat jullie waard zijn. En jullie zijn veel waard. Jullie kunnen het. Jullie zijn er klaar voor! Jullie zijn de godverdomde Exploding Warheads!’ Het werkte, het ademen ging al iets beter. ‘Vergeet het publiek, denk aan de Ramones, denk aan de Pistols, denk aan het ‘NU’ en ga er volledig in op, smijt jullie, jullie hebben NIETS te verliezen en ALLES te winnen!’ Ze schreeuwde het. ‘Hier.’ Ze haalde een joint boven. ‘Deel die, het zal kalmeren. Giet daarna elk twee pinten binnen, ik breng ze zo meteen.’ Ze keek ons strak aan. ‘Binnen een dik half uur kondig ik jullie aan, je zal het horen. Storm dan de trap af, het podium op en doe wat jullie moeten doen!’

Allright! Ze had gelijk, zoals steeds, we staken de joint op, gaven hem door, inhaleerden diep, goten de pinten binnen en hoorden dan, luid en duidelijk, door de micro ‘Hier zijn ze dan, hou jullie vast, de Exploding Warheads!’
We stormden – volledig in lijn met Inge’s scenario – de trap af, het podium op, de gekleurde spots brandden op volle kracht, ze verblindden ons, we hoorden gejoel, geklap, en gefluit, we namen onze instrumenten vast, Kathy zette die inmiddels o-zo-vertrouwde drumroffel in en Peter zong: ‘Hey! Ho! Let’s Go!!’

Het café ontplofte. Daarnet was er vijftien man, nu zagen we dat het publiek opeengepakt stond als haringen in een ton. En ze dansten, ’t is te zeggen, ze sprongen. Er was geen plaats om te dansen, enkel om op en neer te springen. Wat ze dan ook deden. En ze brulden de nummers mee. Niet alleen dat ene Ramones nummer waarmee we begonnen, maar ook onze eigen nummers, ze kenden ze niet, maar ze voelden ze perfect aan en ze brulden elk hun eigen versie mee. En wij? Magie bestaat. Dat ondervond ik daar, op dat moment. We speelden strakker en beter dan ooit te voren. Alles wat we gedaan hadden het voorbije jaar, alle repetities, al het praten en denken, al het luisteren naar onze favoriete groepen, alles sublimeerde zich in het hier en nu tot één explosief element dat hier ontplofte. Het was een sacraal moment. Ik zag mezelf, ik zag ons, als in een visioen. Ik stond, benen wijd open, bas tot op de knieën, de noten te pompen zoals nooit te voren. Peter lag op zijn rug, zijn heupen en benen in de lucht, zijn hoofd pezig en verkrampt voor de micro. Kerf ramde de akkoorden als schokgolven door de ruimte en Kathy was De Drumster op Haar Troon. Goddelijk, boven alles en iedereen verheven maar tegelijk heel erg aanwezig. We hadden Danny, de fotograaf, gevraagd om beelden te maken. Hij leek wel overal tegelijk te zijn. Er was anderhalf uur voorzien, maar na 45 minuten was de pret voorbij. De politie viel binnen, één van hen drong door het publiek, nam Peter’s micro en sommeerde om dringend het ‘lawaai’ uit te zetten, anders zouden er ‘verdere acties’ volgen. We hadden eerst niet door wat er gebeurde, zozeer waren we bezig met onze performance. We vielen stil. Onze muziek verstomde. Een gast uit het publiek hield zijn middenvinger voor een flik, hij kreeg een matrak in zijn gezicht als antwoord. En toen was het hek van de dam, er werden glazen gegooid en een paar gasten staken een barkruk in de lucht. Nu waren er plots overal politieknuppels en gekerm, meisjes riepen en huilden, gasten brulden en smeten met glazen. Het werd een zootje. Wat daarnet nog een droom was veranderde in een paar minuten in een hels inferno.

Ons debuut eindigde vroeger dan verwacht. Maar ons doel, de pers halen, was geslaagd.
In de lokale krant, de volgende dag: Gisterennamiddag maakte het nieuwe muziekensemble ‘Exploding Warheads’ zijn opwachting in het alternatieve café ‘De Tram’ in Oostende. De lokale jonge muzikanten, drie jongens en een mooi meisje, speelden er ter ere van hun debuut en daarbij gaven ze flink van jetje. Het ging er zeer luidruchtig en wild aan toe maar dat scheen het talrijk opgekomen publiek niet erg te vinden. De zaken liepen echter uit de hand toen de politie, die door buren was opgetrommeld teneinde het lawaai te laten ophouden, de confrontatie moest aangaan met agressieve jongeren die zich duidelijk misdroegen. Er werd een proces-verbaal opgemaakt. De foto boven het artikel: een beeld van twee politieagenten die iemand met bebloed gezicht in een combi stoppen.

In de Humo: Van onze TTT-redactie te velde: Punk spoelt aan en slaat toe in Oostende! Onze reporter kon zijn ogen en oren nauwelijks geloven in Oostende, dat boeiend stuk Engeland op Belgisch grondgebied. Ze zijn ons altijd een stuk voor, in die stad waar de ferry’s dagelijks aanmeren, maar dat ze ons zover voor waren? We hadden het niet geloofd indien we er niet bij waren geweest. ‘Exploding Warheads’, zo heet de groep die we er vorige woensdag aan het werk zagen in dat prachtige alternatieve café, De Tram. We berichtten in onze TTT rubriek al over de Ramones en de Sex Pistols, boodschappers van een nieuwe muziekstijl, die door meer en meer liefhebbers ‘Punk’ wordt genoemd. Lees en onthoud Rockliefhebbers: deze Oostendse groep zou – als de goden en het geluk hen welgezind zijn – weleens het Belgische of misschien zelfs het Europese antwoord kunnen zijn op de eerder vermelde Amerikaanse en Britse bands. Muzikaal en qua performance moeten ze in ieder geval niet onderdoen! Zelden, neen nooit, zo’n strak en energiek optreden meegemaakt. Alleen jammer van de onverdraagzame buurtbewoners die het nodig vonden om de politie te bellen waarna die dit vrolijke feest op agressieve manier beëindigden. Exploding Warheads, jongelui, Humo was er alweer als eerste bij! De foto onder het artikel: een beeld van de groep, in volle actie, met een laaiend enthousiast publiek. De fotograaf, Danny, werd vermeld.

Het leek alsof we het hoogst mogelijke bereikt hadden. We vergisten ons. Dit was pas het begin.

EINDE

Foto © Daphne Titeca – Schrijver Frank Vermang met donderweer over Oostende