mady vion

Drijfgoud

Tekenen van eenzaamheid in Oostende: de vele doodse ramen….geen lichtje, vuile ramen, versleten en afbladderend houtwerk , geschuurde gordijnen…

Zoveel huizen, zoveel appartementen, hoeveel bewoond?

Winkelstraten met lege, verlaten bovenbouw

Statige huizen die moeite hebben met de tand des tijds

In schril contrast met de gelijkvloerse trendy winkeluitrusting

Hoe zou het geweest zijn, vroeger toen de eigenaar van de zaak, of de gerant boven de winkel woonde en waar ook de andere appartementen boven de winkel, bewoond waren?

Wat bracht dit mee aan ‘leven’, ‘beweging’, menselijke activiteit anders dan het huidige ‘shoppen’? 

‘shop untill you drop’: is dit geen akelige lege slogan? 

Liever fantaseer ik over het gewone leven dat zich voltrok in en boven de winkels… gevarieerd, dag dagelijks, sleur en nieuw, jong en oud tezamen.

’s avonds is het pijnlijk duidelijk hoeveel appartementen niet meer betreden worden, waar alle leven stilgevallen is en onder dikke lagen stof begraven.

Grote doodse vensters staren late wandelaars aan.

Een lichtpuntje hier en daar tovert een warm gevoel tussen de ‘uitgedoofde vensters’ en herinnert me eraan dat er misschien nog een woontoekomst is voor al deze panden.

Gepassioneerd door architectuur, kijk ik graag omhoog.

En zo herkende ik al pareltjes van gekende Oostendse architecten

Sommige van die panden zijn erfgoed, niettemin bevinden ze zich in een alarmerende toestand.

Zou het geen unieke uitdaging zijn voor aannemers en architecten om leven te blazen in al die lege lagen boven de ‘commercie’?

Is Coronatijd geen uitgelezen moment om ‘echt leven’ in het centrum te brengen?

De e-commerce en de corona eisen hun tol.

Is dit niet hét moment om ‘business as usual’ inzake winkelopbouw, winkeloppervlakte eens grondig onder de loep te nemen.

Soms bekruipt mij de goesting om een architectuurwedstrijd leven in te blazen!

Zeg nu zelf, Is zoveel gevelbreedte echt nodig, kan er geen leuke inventieve toegang gecreëerd worden naar de bovenliggende woonlagen? 

Sommige panden hebben zelfs een toegangsmogelijkheid in een andere straat, denken we aan de Kapellestraat en de achterliggende Lijnwaadstraat;.

Het schitterend art nouveau geheel met 5 winkels in de Adolf Buylstraat  (recent gerenoveerd) uitlopend in de St.-Sebastiaanstraat in gelijkaardige rijhuizen met eenzelfde gevelopbouw en versiering, maar jammergenoeg helemaal verloederd.

Boven de gerenoveerde gevels van dit Art Nouveaupand in A Buylstraat staren de vuile lege ramen je aan… Renovatiegeld besteed zonder ziel en zonder aandacht voor stedelijke noden…Van ‘tristesse’ gesproken!

Zou dit niet dé uitdaging geweest zijn om deze bestaande huizen, ECHT intern te renoveren tot leefbare appartementen . 

Uiteraard een uitdaging van een andere aard dan een nieuwbouw neer te zetten.  Maar dan wel één met maatschappelijke meerwaarde: een geklasseerd pand komt pas echt tot leven, wanneer ze onderdak biedt aan vele verschillende levensvormen.

Oostende heeft nood aan leefbare en betaalbare bewoning voor haar eigen bewoners.

Bovendien is niets efficiënter voor de veiligheid dan bewoning in de de winkelstraten.

Er zijn niet alleen betaalbare woningen nodig , maar ook diversiteit in het aanbod, zeker in het centrum. Goed voor de mobiliteit, alles is  binnen handbereik.

Gewaardeerde buitenruimte kan altijd gecreëerd worden door een al dan niet inpandig terras in het pand zelf te creëren.

Zo blijf ik fantaseren… In mijn dromen schep ik nieuw leven in al die prachtige leegstaande panden…

Teken je mee plannen uit?

Maken we samen plaats voor meer lichtjes, een plaats voor zovelen …

Mady Vion