Oostende, eindstation van deze trein’, weergalmt het door de wagons. Deze boodschap tovert altijd een glimlach op mijn lippen. Ik weet al op voorhand dat de zilte zeelucht mij zal verrassen en dat het bij het uitstappen een paar graden frisser zal aanvoelen dan in het binnenland. Telkens als ik uitstap in mijn geliefde badstad zie ik mensen zeulen met koffers. Toeristen zoeken er de 365 dagen durende vakantiesfeer op. Het weidse van de zee, de aanlokkelijkheden van het strand, de bruisende stadskern… die sterk verschillen naargelang de jaargetijden.
Morgen gaat het gebeuren: een mijlpaal in mijn jong bestaan. Mijn eerste echte vakantiejob! Ik heb vroeger al eens op kindjes gepast en folders uitgedeeld om een centje bij te verdienen. Maar dit keer zal ik voor de eerste keer in mijn leven een echte maandwedde opstrijken! Ik ben al aan het dromen wat ik met die centen allemaal zal kunnen doen… Maar daarnaast begin ik stilletjes aan zenuwachtig te worden. Ik vraag me af wie mijn collega’s zullen zijn. Zullen er van mijn leeftijd zijn? Zullen er knappe gasten bij zitten? Misschien zal ik wel nieuwe vriendinnen maken?
23 juli 2014. Ik ben al om 6 uur wakker. Ongewoon voor mij want ik ben een echte slaapkop. ’t Zullen de zenuwen zijn zeker? Ik ga naar toilet met m’n gsm en check daar mijn binnengekomen berichten. Laura wenst me ‘good luck’ voor vandaag. Daarna neem ik een douche en stijl mijn haar. Ik wil er goed voorkomen op m’n eerste werkdag!
Daar sta ik dan, beneden aan de trappen van het Cultureel Centrum De Grote Post. Het avontuur kan beginnen… Dit jaar is Compagnie ‘Het lamgeslagen schaap’ centrale gast op het Theaterfestival TAZ. Ik heb hen al een aantal keer zien spelen. De liefde voor het toneel heb ik via de moederkoek meegekregen. Meteen zie ik in de centrale hall Fréderic Veredelt staan. Hij is omringd door een horde journalisten. Ik lach zijn richting uit, maar hij merkt me niet op. Hij is nu eenmaal een BV en heeft het razend druk.
Een paar uur later bevind ik mij al op Café Koer in het Leopoldpark recht tegenover de Grote Post. Ik moet affiches uithangen, flyers uitdelen aan voorbijgangers en de programma’s klaarleggen. Ivo is mijn coach. Hij heeft mij daarnet gebriefd over mijn takenpakket voor de volgende dagen vooraleer het theaterfestival effectief van start gaat. Ivo, ik schat hem vooraan in de twintig, lijkt mij wel een aardige gast maar ik zou er nooit op verliefd kunnen worden. Hij is te sterk behaard en daar hou ik niet van! Lennert, de technicus daarentegen gaat meer in de richting van mijn ‘Ikea-man’. Een grote gespierde kerel met donkere kijkers. En ook al zweet hij zich te pletter bij het opzetten van de tribunes, hij blijft aantrekkelijk! Samen met mijn vriendinnen hebben we elk onze droomman samengesteld net als je de meubels van Ikea in elkaar moet steken. Wij knutselen gewoon onze droompartner-in-één-stuk. Waarom kan dat in het echt niet?
De dagen en nachten vliegen voorbij. Het theaterfestival is al halfweg. Ik heb al heel veel nieuwe mensen leren kennen. Facebook stevent af op 1900 vrienden! Yes! Ik vind de job boeiend. En ik heb al acteurs, regisseurs, technici, vrijwilligers, festivalbezoekers… de revue zien passeren langs onze infostand. Maar dé Fréderic Veredelt heb ik niet meer ontmoet. Jammer… Ik had hem zo graag gefeliciteerd met z’n laatste rol als vlinderliefhebber in ‘De gevleugelden’. Plots zie ik hem aan de bar in een gesprek met Ivo. Ik twijfel. Zou ik erop af gaan? Neen, lijkt me geen goed idee. Ik moet het lot niet tarten. Intussen help ik een aantal mensen aan de nieuwste editie van de Tazette. Ik kijk opzij maar Fréderic is alweer verdwenen… ’s Avonds als ik in bed lig, kan ik de slaap niet vatten. Ik zie mezelf een strandwandeling maken met naast mij Fréderic die honderduit vertelt over z’n laatste tournee. Ik luister geboeid naar zijn diepe en warme stem. De zon is intussen achter de horizon verdwenen en ik krijg kippenvel. Onmiddellijk krijg ik galant zijn trui rond mij gezwierd. Mmmm… Azzaro… ik herken het parfum direct. Heerlijk! Fréderic stelt voor om nog iets te drinken aan de Beachbar. Alle plaatsjes zien er bezet uit, maar plots roept een ober ons en kunnen we ons knus naast elkaar installeren. Trtrtrtrtr… Wat is dat nou voor geluid? Och nee, m’n gsm. Tijd om op te staan…
09 augustus. De laatste festivaldag is aangebroken. Ik heb toch heel wat nieuw en jong theaterwerk kunnen opsnuiven. Eén van de stukken die mij het beste is bijgebleven speelde zich af in een geïmproviseerd zwembad. De spelers gleden met behulp van bruine zeep van de ene kant van de zaal naar de andere kant terwijl ze zwembewegingen imiteerden. Hilarisch! Daarnaast heb ik een voorstelling bijgewoond waar twee dames die vroeger vriendinnen waren, elkaar na tien jaar opnieuw ontmoetten. Ze waren uitersten en compleet uit elkaar gegroeid. Maar theebuiltjes zullen hen uiteindelijk weer samen brengen.
Om 19.00 uur is er de jaarlijkse prijsuitreiking voor TAZ. Iedereen die het festival van nabij heeft gevolgd, is van de partij. Ik neem plaats naast Ivo. Hij fluistert mij iets in het oor : ‘Of ik straks bloemen wil overhandigen aan de winnaar van het Jong Theater Werk.’ Natuurlijk wil ik dat doen! Een half uur later sta ik op het podium met een kanjer van een ruiker voor een kanjer van een man, mijn Ikea-man… Fréderic Veredelt… Kortom, een vakantiejob om nooit te vergeten…
EINDE
Fotocover © Annie Boedt
Oostende in verhalen 