Afrodisiaca

Mama moet gaan werken, liefje, maar ik kom je straks zeker halen.’ Kordaat duwde ze Jonas in de handen van Kitty.
‘Kom Jonas, we gaan nog even zwaaien voor het raam’, zei Kitty. Ondertussen stapte Anna haastig de gang uit. Vechtend tegen het alom bekende gevoel van schuld en pijn. Nog geen tel later trekt ze haar gelaat in een grimas en springt ze gekkebekkend te voorschijn aan de andere kant van het raam.
‘Tikkertetik, hé schatje, lach eens tegen je moeder, piep, kijk ik ben weg, maar nee zottekke ik ben er nog. Toe stop toch met wenen, amuseer je, vertel me vanavond maar hoe het was.’

Al zwaaiend en huppelend draaide ze de hoek om en stapte dan snel in de wagen die haar opwachtte.
‘En… is het een beetje gelukt?’
‘Hij moest wel wat wenen’, zei ze. ‘Maar Kitty zegt dat mijn rug nog niet gedraaid moet zijn of hij begint al mooi te spelen.
‘Rijden we richting zee?’
Anna knikte en terwijl de motor begon te draaien liet ze haar hoofd met een tevreden zucht achterover hangen tegen het kussen van de zetel. Ze genoot er zichtbaar van om eens niet zelf achter het stuur te zitten. Haar blik gleed over het landschap. ‘Het licht valt mooi, dat doet deugd aan de ogen, vind je niet?’ Ze zocht de juiste toon om de vertrouwde intieme sfeer tussen hen beiden op te wekken.

Het was alweer een poos geleden dat ze samen los van alle beslommeringen, een uitstap deden. Zalig dit te kunnen doen terwijl meer dan de helft nu aan het werken is, dacht ze. En dit idee prikkelde haar verlangens. ‘Schatje, wat denk je ervan, moesten we nu eens mosselen met frites gaan eten bij René in de Langestraat?
‘Hm, … dat zegt me wel iets’, antwoordde Oscar. Ze zocht zijn ogen en glimlachte terwijl ze met haar hand eventjes over zijn been gleed. Nog enkele meters rijden. Nog een korte draai naar rechts. Nog de hoek om. En dan: goudgeel zand en bewegend water tot in de oneindigheid.

Ze mogen zeggen wat ze willen van onze Belgische Kust dacht ze terwijl ze snel het zijraampje van de auto naar beneden draaide om de zilte zoute geur van de zee te kunnen opsnuiven, maar ik voel me de gelukkigste mens ter wereld met dit stukje aards paradijs op slechts een half uurtje rijden van mijn huis.

Aangekomen in restaurant Stad Kortrijk nestelden ze zich aan het vrij gekomen tafeltje dat hen werd toegewezen. Het was er een drukte van jewelste maar dat stoorde hen niet want meestal is dit juist gezellig. Families met kinderen waren er welkom. Het eten was er nog écht.

‘Fles witte wijn?’
Oscar knikte gretig. Ze gaf de bestelling door en keek in afwachting relaxed om zich heen. Anna vond het leuk om bij gelegenheid mensen gade te slaan en in het geniep hier en daar een gesprekje af te luisteren. Aan het tafeltje naast haar, zag ze, zaten een verzameling mensen die zich als het ware kosten noch moeite gespaard hadden om te kunnen doorgaan voor het plaatje van de happy family. Toch als ze echter wat beter naar hen keek, voer er een lichte huivering door haar leden. Het waren de uitdrukkingen op de gezichten van deze mensen die haar beroerden. Gezellig is anders, was het eerste wat in haar opkomt.

De man, een jeugdige vijftiger, schatte ze hem, met een nonchalante haardos waarvan hij pertinent verontwaardigd zou beweren dat deze niet bijgekleurd was – stel je voor – probeerde met zijn ijskoude blauwe uitpuilende kikkerogen de uitdagende onverschillige blik van het schuin over hem zittend tienermeisje te ontwrichten. Tegelijkertijd hoorde ze een schrille half hese vrouwenstem tegen de kinderen in het algemeen en niemand speciaal sissen: ‘Wat voor kinderen zijn jullie? Je moet jullie eens op jullie stoelen zien hangen! Kunnen jullie niet beleefd eten? Neem alsjeblief geen voorbeeld aan haar aanstellerig gedrag, wat voor een opvoeding zij krijgt bij haar moeder moeten jullie niet opvolgen. Maar zij zal zich aanpassen als zij bij ons is, iemand zal haar regels moeten bijbrengen! Vooruit ik wil niets meer op jullie bord zien liggen. Weten jullie wel wat ons dat allemaal kost en wat wij daar allemaal moeten voor doen?’ En dan keerde de vrouw zenuwachtig, haar geblondeerd gekortwiekt kopje, naar de onwillige. ‘Nu moet je eens goed luisteren meisje: je zal of dat je nu wil of niet een mossel proeven, je moet alles leren eten en van eens te proeven zal je niet sterven!’

Anna zag hoe de kaken van het meisje zich opspanden en dat er tranen in haar ogen kwamen. Met haar hoofd naar beneden gebogen fluisterde ze nauwelijks hoorbaar: ‘Ik wil veel doen voor jullie, maar als ik één ding van mijn moeder geleerd heb dan is het dat ik zelf moet beslissen wat ik in mijn mond prop. Het is mijn lichaam en daar moet ik mee leren omgaan. Het spijt me voor jullie dat ik geen mosselen lust. Ik wil jullie niet kloten maar stop dan ook om mij en de andere kinderen hier te kloten.’ Er viel een ijzige stilte. Niemand at nog.

Anna zag de man, verveeld met de situatie, aftastend om zich heen kijken. Snel keek ze ook een andere richting uit maar ondertussen liet ze geen seconde verloren gaan om zijdelings op te volgen wat er naast haar gebeurde. Dan deed de man zijn mond open en sprak op dreigende toon: ‘Nu moet je een keer goed luisteren kleine verwaande trien, jij hebt hier niets te willen tot zolang dat je niet voor jezelf kan zorgen. Heb je het goed gehoord? Jij hebt hier niets te piepen! Hou die mooie praatjes maar voor bij je moeder. Verwend nest dat je bent.’

Bijna had Anna de neiging om snel die mossel uit het bord van het meisje te ratsen, maar ze zat te ver van haar en bovendien het zou ook geen stijl geweest zijn. Toch kon ze het niet laten zich er mee te bemoeien.

Ineens hoorde Oscar haar zeggen: ‘Sorry mensen, ik weet dat dit eigenlijk mijn zaken niet zijn, mààr…’
‘Mevrouw … wat een lef, dit zijn inderdaad je zaken niet, snoerde de vrouw verontwaardigd haar de mond en terwijl ze haar handtas met een snok van de leuning trok, hees ze haar superslank lichaam van haar stoel en zei tegen de man: ‘Kom we zijn hier weg, moet je zien wat voor scène dat dochtertje van jou weer veroorzaakt heeft. Wat een toneelspeelster en het toppunt is dat ze er steeds opnieuw in slaagt om met haar onschuldig lief maagdelijk gezichtje de anderen op haar hand te krijgen’.

De kinderen propten snel nog een handvol frieten in hun mond en verlieten zonder omzien het restaurant terwijl de man met grote zwier aan de kassa ging afrekenen. Het meisje bleef zitten. Ze keek Anna aan en haalde haar schouders zwakjes op. ‘Bedankt. Je moet er niet mee inzitten hoor, maar ze zijn zo. Mijnen ouwe weet soms niet hoe hij zich moet gedragen bij zijn nieuwe vriendin en dan doet hij zo, zo dom vind ik, maar eigenlijk valt hij nog wel mee hoor. Allé ik ga ook maar naar buiten of het zit er weer bovenhands op.’ En weg was ze. De mossel, nog gevangen in zijn schelp, liet ze achter op haar bord.

Moest dit nu echt, Anna?’
‘Goh, stop met die zever Oscar, ik weet wat je nu gaat zeggen: ieder zijn privacy en die grenzen moet je respecteren. Awel, op sommige momenten trek ik me daar geen zier van aan. Van af welke graad mag je misschien reageren op het gedrag van een ander? Zeg het mij een keer? Pas wanneer iemand de andere zijn kop aan het inslagen is? Of moet je dan nog doen alsof je niets gemerkt hebt?’
‘Anna, Anna, rustig aan, wind je zo niet op, gans het restaurant zit ons al aan te staren. Toe meisje, kalmeer! Hier neem een slokje wijn.’ Oscar nam behoedzaam de beide glaasjes van de tafel en gaf haar er eentje.  Zachtjes tikte hij met zijn glas tegen haar glas. ‘Toost, op ons én op het vurig temperament van mijn vrouwke.’
‘Dat heeft er niets mee te maken,’ stribbelde Anna tegen. ‘Echt waar schatje, ik zou niets bruut gezegd hebben? Ik was echt van plan om gewoon vriendelijk te zeggen dat ik vroeger ook geen mosselen lustte en dat ik er nu gek op ben, alhoewel ik vind dat dit geen must is. Wat ik wil zeggen is dat het leuk is als je zelf kan ontdekken van welke smaken je kan genieten én dat opgedrongen genot tot veel miserie kan leiden.’
‘Anna!’
‘Stttttttt… dat laatste zinnetje zou ik niet uitgesproken hebben, maak je geen zorgen, mijn lieve goedzak. Maar eerlijk gezegd vind ik dat wel een ‘knap’ meisje. Wauw! Die zal zich wel door haar pubertijd heenslaan, die zal niet rap iets proeven om iemand plezier te doen.’
‘Wat bedoel je nu weer Anna? Ben je nu niet wat té lichtzinnig conclusies aan het trekken?’
‘Lichtzinnig, lichtzinnig, dat zeg jij, maar dan moet je eerst eens goed luisteren naar deze redenering: vind jij het niet tegenstrijdig dat je van de ene kant moet leren dat je iets moet proeven om iemand plezier te doen en langs de andere kant moet leren om bepaalde zaken zoals sigaretten, alcohol of drugs af te wijzen zelfs als deze je aangeboden worden door leeftijdsgenoten die je zou willen plezieren?’
‘Ok, Anna ik zie waar je naartoe wil, maar toch vind ik deze redenering te simplistisch: het is te rechtlijnig geredeneerd en dat vind ik gevaarlijk.’

‘Wacht Oscar, je hebt gelijk, natuurlijk, maar laat ons daar nu niet over vitten. Toe lieverd laat me even uitrazen. Laat me woorden geven aan de gevoelens en beelden die op dit moment door me heen zwalpen. Misschien ook simplistisch geredeneerd, maar ik mag van mezelf niet onverschillig worden, want WAT heeft dan nog zin? Het driekoppig monster van moedeloosheid ligt constant op de loer: machteloosheid, misnoegdheid en makheid.’
‘Dat monster heeft je alleszins nog niet in zijn greep,’ grapte Oscar. ‘Ik zou je eens een spiegel moeten voor houden. Je zou nogal tevreden zijn met wat je dan van jezelf te zien zou krijgen.

Oscar strekte zijn armen uit en trokt haar naar zich toe. ‘Kom geef mij je oor dan zal ik je toevertrouwen wat ik zie. Ik zie, ik zie: twee prachtige karbonkels van ogen en een mond met volle lippen om te zoenen.’
Anna lachte. ‘Vleier! Anna genoot van de woorden die Oscar haar toe fluisterde. Mmm…, dacht ze. Verleid worden op mijn leeftijd en dan nog op klaarlichte dag én dan nog door mijn eigen man. Zulke momenten, laat ik niet aan mij voorbij gaan door uit bescheidenheid me genoodzaakt te voelen, de gegeven complimentjes af te wimpelen. Integendeel, ik neem ze met plezier in ontvangst, of ik nu vind dat ik deze verdien of niet. Laat anderen maar hun tijd verdoen met het keuren van elkaar en zich te spiegelen aan de door computergestuurde lichamen waarmee ze hopen de liefde te kunnen verschalken; ik kan me daar nu niet mee bezig houden. Ik geniet intens van dit etentje en eet mijn buikje rond. Trouwens, hoeveel afgetrainde lichamen lopen er niet rond die in al hun schoonheid door niemand meer gestreeld worden?

Waar Anna zorg wou voor dragen was dat ze haar brein wakker hield. Want met je brein kreeg je vele dromen cadeau. Zoals op dit moment. Als Oscar zulke woorden tegen haar zei dan voelde ze zich de knapste vrouw van de wereld. Daar kon geen enkele spiegel tegenop. Dat was Oscar zijn beeld van haar en ofwel creëerden ze samen het idyllische vervolg van de komende beelden ofwel verbrak ze de betovering. En zo stom wou ze vandaag niet zijn, daarvoor had ze al te veel levenslessen op haar rekening staan. In het geniep verkneukelde ze zich trouwens bij de gedachte Oscar straks zover te krijgen, om met haar te vrijen op een verdoken plekje strand ergens weg van de rest.

‘Lieveling, wat zou je ervan vinden moesten we een beschermd plekje gaan zoeken in de duinen voor een weldoende siësta? Wat vind jij?’ Oscar knikte. ‘Kom we zijn weg!’ Omstrengeld stapten ze opgewekt het restaurantje uit richting visserskaai waar ze de veerboot namen naar de Oosteroever.

Verscholen achter helmgras vonden ze een ideaal plekje afgeschermd van de wind en van mogelijke nieuwsgierige blikken – en met toch nog een uitkijk op het bruisende water van de Noordzee.  Anna strekte het reuzengrote badlaken uit op het zand. ‘Kom schatje, leg je neer. Vind je het goed dat ik je insmeer met wat zonnebrandolie?’
‘Zalig! Leg ik me op mijn buik?’
‘Doe maar.’

Ze nam wat olie in haar hand en wreef er eerst haar beide handpalmen mee warm alvorens ze met grote zachte kringbewegingen Oscar zijn rug vanonder naar boven begon te masseren. Oscar kreunde genietend bij deze eerste losse aanrakingen. Zijn lichaam ontspande zich. Hij boog zijn armen tot een kussentje waarop hij zijn hoofd te rusten legde. Ondertussen ging ze nauwgezet verder met het besmeren van zijn bovenbenen. Met grote streken slaagde ze erin zijn huid van top tot teen in een mum van tijd te doen glanzen. Nu kon het subtielere voorspel beginnen, dacht ze heimelijk. Uit ervaring wist ze dat ze nu zéér behoedzaam te werk zou moeten gaan. Op dit vlak was Oscar zo schichtig als een Bambi. De angst om betrapt te worden kon bij hem de betovering direct verbreken. Maar dit maakte het voor haar nog spannender.

Het prikkelde haar om een liefdespel op te bouwen buiten de veilige muren van de slaapkamer. Het daagde haar uit om zelf een soort van ondoorzichtig scherm te creëren rond hen beiden zodanig dat Oscar zich veilig genoeg voelde om zich aan haar bloot te geven. Ze had er alleszins deze ochtend rekening mee gehouden toen ze haar lange wikkelrok uitkoos om aan te trekken. Plagend ging ze met haar vingers behoedzaam op zoek naar gevoeligere plekjes. Met beide duimen streelde ze, met lange streken, langzaam de binnenkant van zijn dijen. Ze voelde hoe zijn huid zich onder haar aanrakingen opspande en ontspande.  Oh, verrukkelijk gevoelig vel.  Ze werd hier helemaal opgewonden van. Met lichte druk probeerde ze zijn benen wat meer uit elkaar te duwen. Zonder moeite lieten deze zich spreiden. Haar vingers klommen stoutmoedig hoger op en frutselden zich een weg doorheen de broekspijpen van zijn short.

Dan vlijde ze haar lichaam tegen zijn rug terwijl ze zachtjes zijn lijf kantelde op zijn zij zodanig dat ze beiden in de lepeltjes houding kwamen te liggen. Ze voelde dat zijn hand ook in beweging kwam en blindelings op zoek ging.  Ze spande haar spieren aan terwijl hij in opzwepend tempo haar meest gevoelig plekje, voor het blote oog onzichtbaar liet trillen tot … ze haar activiteiten stokte om zich volledig over te leveren aan de intense siddering die door geheel haar lijf trok. Ze hield haar adem in. Ze moest zich beheersen om niet te gillen. Wauw, gilde het door haar hoofd, waarom doen we dit niet meer? Eventjes hield ze zijn hand nog stevig gedrukt tegen haar plekje terwijl ze genoot van de één na één opeen volgende naschokken.

Ze draaide zich naar hem, drukte liefdevol haar lippen op de zijne. Kortstondig. En liet zich dan ongegeneerd ogenblikkelijk wegzinken in een nagenietende slaperige roes.

EINDE

Fotocover © Arne Deboosere