Ik zie rondom mij
Een 91 jarige vrouw, moeder, grootmoeder en overgrootmoeder die plots geïsoleerd wordt, geen familie mag er bij. Ze mag niet meer samen eten met de bewoners van het rusthuis. Steeds kijken op dezelfde 4 muren. Zijzelf zou liefst haar familie blijven zien, ook al betekent dit risico op een korter leven. Liever een korter kwalitatief leven dan weg te kwijnen op dit kamertje. Ze overlijdt uit en in eenzaamheid.
Ik zie rondom mij
Een man van 60 jaar, alleenstaand, die de diagnose krijgt van uitgezaaide longkanker, levensverwachting 1 jaar, die nog graag zou genieten, op café en restaurant gaan, met de familie een laatste mooie reis maken,… Echter hij moet binnen blijven, gevaar voor ziek te worden is te groot. Kinderen en kleinkinderen worden geweerd. Na 9 maanden overlijdt hij, het waren de meest eenzame en nutteloze maanden van zijn leven.
Ik zie rondom mij
Een 88 jarige man moet opgenomen worden in het ziekenhuis, iets aan zijn hart. Bezoek is verboden. Therapie wordt opgestart. Alles lijkt de goeie kant op te gaan. Echter na 4 dagen ‘s nachts wordt hij dood aangetroffen in zijn bed. Hij heeft niet geleden, maar heeft laatste 4 dagen geen bezoek gehad, niemand heeft afscheid kunnen nemen. Onwerkelijk.
Ik zie rondom mij
Een 11 jarige die in het 6de leerjaar zit, die plots niet meer naar school mag gaan. Die plots alle hobby’s ziet wegvallen. Geen eindexamen mag doen in de muziekschool. Vormsel dat wordt uitgesteld. Geen fietsexamen . Geen musical waar heel de klas al zo lang voor gewerkt en gerepeteerd heeft. Geen verjaardagsfeestje, geen afstudeerfeestje, geen bosklassen (waar hij al zo lang naar uitgekeken heeft), geen …. Ik ben aan het denken wat nog wel mocht, maar ik kan op niets komen.
Ik zie rondom mij
Een 15 jarige die op 5 maanden tijd welgeteld 1 dag naar school is mogen gaan. Binnensporten vallen weg, geen sportieve uitlaatklep meer, sedentair leven, zittend achter de computer van de ene online les naar de andere. Grootouders niet meer mogen zien. Opa sterft, geen afscheid kunnen nemen.
Ik zie rondom mij
Een echtgenoot die verplicht is thuis te werken. De eetkamer wordt omgetoverd tot bureau, computers, toetsenborden op de eettafel. Continu meetings, iedereen moet stil zijn, maar anderen moeten ook meeten, computers te kort, ruimte in huis te kort. Geen beweging, van bed naar de tafel, naar de koelkast en terug naar de tafel.
Ik zie bij mij
Hele resem aanpassingen op werk, veel stress en angst. Online gesprekken, leren met allerhande programma’s werken. Als host of als gast. Zoom, teams, skype, enz zijn geen onbekenden meer. ’s Avonds overstelpt met online meetings en online opleidingen en online… Geen fysieke contacten meer. Geen etentjes meer of buitenlandse reizen. Geen eten meer met collega’s in cafetaria, boterhammetjes worden achter de computer opgegeten. Naast het werk, eveneens nazicht online opdrachten van de kinderen, bijles geven. In weekend wandelen, wandelen, wandelen in de nabije omgeving. Geen vakanties meer.
Hoop
Hoop doet leven! We zijn er bijna, onze voorouders hebben het ook doorgemaakt, en dit na 4 jaar oorlog (WOI), woedde de Spaanse griep 2 jaar lang. Zij konden het, dan kunnen wij het ook, en we zullen er hopelijk sterker uitkomen.
Oostende in verhalen 